Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

8 Δεκέμβρη απεργούμε - διαδηλώνουμε



Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να παραπλανήσει για άλλη μια φορά τον ελληνικό λαό με το νέο success story  των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος και τη  σταθεροποίηση της οικονομίας,  ωστόσο η αλήθεια πως έχουν συμφωνήσει στο Εurogroup στο κλείσιμο της β΄αξιολόγησης με όλα τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα, τη διατήρηση των  πρωτογενών πλεονασμάτων στο 3,5%, στη διατήρηση του δημοσιονομικού κόφτη και όλων των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων του 3ου μνημονίου. Όλη αυτή η επίπλαστη αισιοδοξία των Θεσμών και της Κυβέρνησης δεν μπορεί να κρύψει τη βαρβαρότητα των μέτρων που παζαρεύουν σε κλειστά γραφεία.
•    Υποκατώτατο μισθό των 200 και 300 ευρώ, αυξάνοντας τον τωρινό αριθμό των 500.000 εργαζόμενων που ζουν σήμερα με μισθό κάτω από το βασικό και προτείνει ο νεοπροσλαμβανόμενος να παίρνει μικρότερο μισθό τα πρώτα δύο χρόνια, στο όνομα της απόκτησης εμπειρίας!
•    Ομαδικές απολύσεις και νέες “ευφάνταστες” μορφές επισφάλειας (low/zero-hour contracts, mini jobs, midi jobs, teleworking κλπ).
•    Αμετάβλητο μισθό για όλον τον εργασιακό βίο (single minimum wage system), σύμφωνα με το οποίο ο εργαζόμενος θα λαμβάνει τον ίδιο μισθό κατά την είσοδο στην εργασία και κατά την έξοδο από αυτήν! Χορήγηση του επιδόματος ανεργίας στους εργοδότες για να προσλαμβάνουν τζάμπα εργατικό δυναμικό.
•    Νέο συνδικαλιστικό νόμο που περιορίζει δραστικά το δικαίωμα στην απεργία και τη συλλογική διεκδίκηση, ενώ νομιμοποιεί το lock out και την εργοδοτική αντεκδίκηση.
Από κοντά ο ΣΕΒ ζητάει ακόμα μεγαλύτερη μείωση του αφορολογήτου για τις επιχειρήσεις με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας σε μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και συνταξιούχους και νέα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων δηλ. οι πολιτικές μοιράσματος της ανεργίας και της φτώχειας, όπως η χορήγηση του επιδόματος ανεργίας όχι στους άνεργους (!) αλλά στις επιχειρήσεις για να προσλαμβάνουν τζάμπα εργατικό δυναμικό, τα νέα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», οι μαθητείες και πρακτικές κάθε είδους. Παράλληλα το εργοδοτικό έγκλημα της αλυσίδας… ταχυ-σφαγείων Έβερεστ ανέδειξε με τραγικό τρόπο την εργασιακή ζούγκλα που έχει στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας.
Ο Υπουργός Παιδείας ξεκαθάρισε στις δύο εκπαιδευτικές ομοσπονδίες πως το κράτος έχει συνέχεια. Θα εφαρμόσει πλήρως το 3ο Μνημόνιο και τις επιταγές ΕΕ - ΟΟΣΑ. Κρατά επτασφράγιστο μυστικό  το 3ετες στρατηγικό σχέδιο που διαπραγματεύεται με τους δανειστές  έχοντας ως βάση τα πορίσματα του "κακόφημου εθνικού διαλόγου" και των πορισμάτων Λιάκου και Γαβρόγλου. Αυτονομία, ευελιξία, αξιολόγηση, εξορθολογισμός προσωπικού και σχολείων, μηδενικοί διορισμοί, ένταση των ταξικών φραγμών, είναι η πολιτική του Υπ. Παιδείας. Βιάζονται να νομοθετήσουν τα μέτρα πριν το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης και προαναγγέλλουν νομοσχέδιο σκούπα για την εκπαίδευση.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Όσο απουσιάζουν οι μαχητικοί  και αποφασιστικοί  αγώνες  του εργατικού κινήματος που θα καθυστερούν και θα βάζουν φραγμό στην υλοποίηση της πολιτικής δε θα σταματήσουν να παίρνουν μέτρα σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός της υποταγής  των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ αποτελεί στήριγμα της κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου. Επιδιώκουν να παραλύσουν τις συλλογικές διαδικασίες, να διαιρέσουν τους εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να διασπάσουν τις κινητοποιήσεις και την αναγκαία πανεργατική απάντηση στην πολιτική των μνημονίων και της ευρωβαρβαρότητας. Αυτό έκαναν με το ασφαλιστικό, αυτό επιδιώκουν τώρα όταν αρνήθηκαν την πανεργατική απεργία στις 24/11. Σε αυτή τη γραμμή κινείται και η πλειοψηφία του Δ.Σ της ΟΛΜΕ που αρνείται να σηκώσει το γάντι στην επίθεση της κυβέρνησης,  να προετοιμάσει  και να οργανώσει τον κλάδο σε θέση μάχης  για σύγκρουση με την αντι-εκπαιδευτική πολιτική κυβέρνησης- Ε.Ε- ΔΝΤ.
Κόντρα σε αυτό το συνδικαλισμό επιβάλλεται να επιδιώξουμε με επιμονή, τη σύγκληση συνελεύσεων σε όλους τους χώρους δουλειάς και στα σωματεία, τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στην απεργία της 8ης Δεκέμβρη, με στόχο την πραγματοποίηση και νέων κοινών πανεργατικών αγώνων. Ο μόνος δρόμος για να εμποδιστεί και να ανατραπεί η κόλαση που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να προωθούν, δεν είναι άλλος από αυτόν του πραγματικού ανυποχώρητου αγώνα όλων εμάς, των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας. Στις 8 Δεκέμβρη απεργούμε ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ. Συσπειρωνόμαστε και συντονιζόμαστε για να αναπτυχθεί ένα σχέδιο συνέχειας και κλιμάκωσης, για να μην έχουμε άλλη μια άσφαιρη διαμαρτυρία,  όπως επιδιώκει να είναι η 8 Δεκέμβρη  ο  υποταγμένος συνδικαλισμός. Εντάσσουμε την απεργιακή μας δράση στο αναγκαίο σχέδιο της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.  Για να δοθεί ένας πραγματικός ανυποχώρητος και ανατρεπτικός αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ - κεφαλαίου.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Μενέλαος Λουντέμης «Ο Μεγάλος Δεκέμβρης» (απόσπασμα)




…Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη. Τρεις του Δεκέμβρη!…

 Όποιος έζησε στις 3 του Δεκέμβρη, στις 4 μπορούσε να πεθάνει.
Ο προορισμός του ανθρώπου, που είναι: να κάνει κάτι μεγάλο ή να ζήσει κάτι μεγάλο, εκπληρώνεται. Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο.
Η μέρα αποβραδίς ήτανε βροχερή. Ήτανε μια νύχτα βαριά από γεγονότα. Ο λαός είχε οχτώ χρόνια να πει: «Θα γίνει το δικό μου!» Οι δολοφόνοι τροχίζανε τα σπαθιά τους, ο λαός ετοίμαζε τη φωνή του.
Αύριο θα μιλήσουμε κι οι δυο. Είναι χιλιάδες χρόνια τώρα που η φωνή του λαού ακούεται, φτάνει να μην είναι παράφωνη.
 Όλοι κοιμηθήκαμε σίγουροι και αποφασισμένοι. Ούτε στιγμή από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ο δισταγμός. Ούτε στιγμή δεν ταλαντεύτηκε η ψυχή.
 -Αύριο λοιπόν.
 Ήτανε μια νύχτα που στα σπλάχνα της επώαζε τη θύελλα. Μέσα στους δρόμους της ψυχής άρχιζαν υπόκωφοι οι βρυχηθμοί του ανήμερου εκείνου θηρίου, που λέγεται «προδομένος άνθρωπος». Ο Λαός είναι λίμνη, δεν είναι ωκεανός, όμως - αλί στον που θα την ταράξει. Πρέπει να ΄ναι ή τρελός ή κακούργος. Κι αλλοίμονο! ο δικός μας ήταν κι απ’ τα δυο.
 Όμως ας ξαναγυρίσουμε στη νύχτα, σ’ αυτή τη νύχτα του μεγάλου διλήμματος.
 Στους κρύους δρόμους κυλούσαν ύπουλες οι σκιές του κακού.
 Ένας ψηλός ολέθριος άνθρωπος σηκώθηκε να πάει στο κρεβάτι του γράφοντας πάνω στο φάκελο της συνείδησής του τη λέξη Σφαγή.
 Όλη τη νύχτα έβρεχε. Η ψυχή ήταν μουσκεμένη από ιδρώτα και δάκρυα.
 Ολονυχτίς οι καμπάνες χτυπούσαν το σηκωμό του γένους. «Η πατρίδα σε κίνδυνο». Ολονυχτίς. Αύριο θα κατεβαίναμε όλοι, γιατί όλοι ήμασταν σύμφωνοι κι όλοι αδικημένοι. Την άλλη μέρα κλείσανε όλες οι πόρτες, τα παράθυρα, οι φάμπρικες κι ένας άνθρωπος κατέβηκε μέσα στην Αθήνα και τη γιόμισε. Ήταν 3 χιλιάδων χρόνων (όσο ήταν κι η αδικία).
 Ήταν ήρεμος, αποφασιστικός. Είχε μια ολύμπια αταραξία και σιγουριά.
Πέρασε. Και στους δρόμους έμειναν τα’ αχνάρια του σαν αντίλαλοι απ’ την παντοδύναμη σιωπή. Περπάτησε με τα βήματα των προγονικών του θεών και ηρώων.
Μέσα στη φάτνη της ψυχής έσπαζαν μια μια οι πόρτες της μνήμης. Όσο όξος τον πότισαν οι προαιώνιοι δυνάστες, όσα λογχίσματα του δώσανε οι μισθοφόροι δούλοι. Ο άνθρωπος μ’ όσες φορεσιές και μ’ όσα χρώματα φόρεσε πάνω στη γη ο προλύτης, ο κάφρος, ο πληβείος, ο δουλοπάροικος.. με το χιτώνα, με τη μπλούζα, με την κελεμπία, με τη φέρμελη. Όλος ο άνθρωπος που έπασχε σ’ όλα τα κλίματα και τους καιρούς βρήκε τη φωνή του στις τρεις ακριβώς του Δεκέμβρη του 1944 μέσα στους δρόμους της Αθήνας. Λευτεριά ή θάνατος!
Οι φονιάδες είχανε αποφασίσει αποβραδίς: «Θάνατος!»
Είκοσι μερόνυχτα, οι Εγγλέζοι και οι δούλοι τους κόλλησαν απάνω σε μια ημερομηνία: «10 του Δεκέμβρη». Και σε μια λέξη: «αφοπλισμός». Ο προτέκτορας πήγαινε με τα νερά του Λαού. Τον αποκοίμιζε με την ισοπολιτεία και τη «Λαοκρατία» του.
Την 1 του Δεκέμβρη αδιάντροπα, απροειδοποίητα, δίνοντας μια κλωτσιά στα προσχήματα, φανερώνει ολόκληρο τον αποτρόπαιο σκοπό του. Ν’ αφοπλίσει, χωρίς όρους, τον Ελληνικό Στρατό για χάρη και προς όφελος των Εγγλέζων.
Αυτή ήταν η απότομη στροφή των 360 μοιρών που είχε υποσχεθεί.
Η υπαναχώρηση έγινε την 1 του Δεκέμβρη. Οι αντιπρόσωποι του Λαού στην Κυβέρνηση αποχώρησαν και το ανακοίνωσαν στο Λαό. Ο Λαός εγκαταλείπει τα έργα του και κατεβαίνει στο δρόμο να ζητήσει το λόγο. Ο υψηλός βλάκας απαντάει με φωτιά. Δεν τον συγκινούσε η φωνή του Λαού. Κείνος άκουε μόνο τη «φωνή του Κυρίου του»…
 Ο Λαός κατεβαίνει να θάψει τα θύματά του…
 Ήταν μια κηδεία που οι ζωντανοί δε θα ξαναδούν άλλη.
Οι μεγάλες αρτηρίες της πρωτεύουσας πλημμύρισαν από τον οργισμένο Λαοχείμαρρο.
Με βήματα βουβά και ψυχή γιομάτη κοχλασμό ο λαός σταμάτησε πάνω απ’ τα 28 φέρετρα. ήταν 28 κορμιά που έφυγαν απ’ ανάμεσά μας με έκπληκτα μάτια. Τα φέρετρα έκλειναν 28 στόματα που φώναξαν ως το θάνατο «Δικαιοσύνη!».. Και τώρα ξαπλωμένα διαμαρτύρονται δυνατότερα.
 ….
Το πλήθος πήγαινε με ασάλευτα, σκληρά μάτια προς το κοιμητήρι. Πάνω απ’ το κεφάλι του σάλευαν σαν καπνοί τα μαύρα πανιά και ματωμένες παντιέρες. Τα πόδια αυτά, αυτά τα μυριάδες πόδια, ήταν αποφασισμένα όλα να μην τον ξανακάνουν αυτό το δρόμο!
 Στις τρεις η ώρα ολόκληρη η Αθήνα γονάτισε. Ένα φαρδύ ματωμένο πανί συγκέντρωνε σε δυο γραμμές όλο το νόημα του όρκου και της απόφασης:
 «ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ: ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ»
 Ήταν σαν μια φωνή καφτερή και αμετάκλητη.
 Ύστερα η πομπή τράβηξε για το κοιμητήρι. Η Αθήνα λυσίκομη ακολούθησε. Κι εκεί, πάνω απ’ το νωπό αίμα, πάνω απ’ το νωπό χώμα ο Λαός ορκίστηκε όρκο φοβερό: «Θάβω τους τελευταίους 28 μου νεκρούς. Ο 29ος θα ΄ναι ο φονιάς. Ή εγώ!»
Στο γυρισμό απ’ το κοιμητήρι οι ζεστές ακόμα κάννες των φονιάδων ξανάδιασαν και ξαναξάπλωσαν νέα κορμιά.
Τα γερμανικά βόλια, από Ελληνικό χέρι, ρίχτηκαν καφτερά πάνω στο λαό. Τότε το είδαμε ολοφάνερα: Πίσω απ’ τις πλάτες των φονιάδων μας σημάδευε τα κορμιά μας η ίδια η Αγγλία!

Κοινή δήλωση των εκπροσώπων των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ για τη συνάντηση με τον Υπ. Παιδείας κ. Γαβρόγλου



Κυνικές ωμο-λογίες του νέου υπουργού Παιδείας

Συνάδελφοι,
στην πρώτη συνάντηση των δύο Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, ΟΛΜΕ – ΔΟΕ, με το νέο υπουργό Παιδείας  κ. Γαβρόγλου, την Πέμπτη 1 Δεκέμβρη, τα πράγματα ειπώθηκαν για πρώτη φορά όπως ακριβώς είναι! Χωρίς μισόλογα και περιστροφές, δίχως φτιασιδώματα και διγλωσσίες.
Στην - κατά τα άλλα - “εθιμοτυπική” συνάντηση ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ορθά – κοφτά πως τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν αλλά η πολιτική (των Μνημονίων) έχει συνέχεια. Από την πρώτη στιγμή φρόντισε να ξεκαθαρίσει πως οι όποιες κινήσεις και αποφάσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου, υπαγορεύονται πρώτα και κύρια από τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας καθώς και από τις επιταγές της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.
Ο υπουργός Παιδείας δεν δεσμεύτηκε – όπως και οι προκάτοχοί του – σε κανένα από τα μεγάλα και καυτά ζητήματα που έχουν μετατρέψει την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς σε καζάνι που βράζει. Τα χιλιάδες κενά και διορισμοί, οι αυξήσεις στους μισθούς, η επαναφορά του ωραρίου των εκπαιδευτικών της β/βάθμιας, απόσυρση και κατάργηση όλων των νομοθετημάτων που στραγγαλίζουν τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών σε α/βάθμια και β/βάθμια και τα οποία τους οδηγούν στην εργασιακή περιπλάνηση καθώς και τόσα άλλα, παραπέμπονται για μια ακόμα φορά στις καλένδες. Ο υπουργός μάλιστα ξεδιαλύνοντας κάθε είδους προηγούμενες κυβερνητικές αυταπάτες και πλάνες, υπογράμμισε χωρίς μισόλογα, “αδειάζοντας” μάλιστα τους προκατόχους του Φίλη – Μπαλτά - Κουράκη, πως οι περίφημοι 20.000 διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών αποτελούν οριστικό παρελθόν.
Για ποια θέματα όμως δεσμεύτηκε ο υπουργός; Στην τοποθέτησή του λοιπόν έκανε λόγο για το λεγόμενο “τριετές σχέδιο” για την εκπαίδευση το οποίο όμως δεν παρουσίασε με το αιτιολογικό πως “βρίσκεται σε καθεστώς διαπραγμάτευσης με τον ΟΟΣΑ”! Στην πραγματικότητα πίσω από τις υποτιθέμενες κυβερνητικές διαπραγματεύσεις με τους “Θεσμούς” βρίσκονται οι νέες αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες υπαγορεύονται ευθέως και επιβάλλονται από την ΕΕ καθώς και τη διαβόητη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Άλλωστε ο υπουργός το ξεκαθάρισε από την αρχή, όταν σημείωσε πως “το πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων είναι δεδομένο και ορίζεται από τον ΟΟΣΑ και την ΕΕ, ενώ η κυβέρνηση καλείται απλώς να το εξειδικεύσει”. Τα πορίσματα της υποτιθέμενης επιτροπής του “Εθνικού Διαλόγου” αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη των λεγομένων του. Το γεγονός επίσης πως δεν αποστασιοποιήθηκε από αυτά, είναι ενδεικτικό σε σχέση με τις επικείμενες αλλαγές που προετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας.
Στο βασικό σκέλος της τοποθέτησής του, ο υπουργός δεν παρέλειψε να μας ενημερώσει πως άμεσα έρχεται και η ... αξιολόγηση, με αιχμή σε πρώτη φάση την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, ενώ ακολουθεί κατά πόδας και η ατομική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού αρχής γενομένης από τα στελέχη της εκπαίδευσης .Άλλωστε η αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ατομική αξιολόγηση.   Δεν αιφνιδιάζει αυτή η τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας, μιας και ο ίδιος έχει προλάβει από καιρό να κάνει γνωστές τις απόψεις του καθώς και τις πραγματικές του προθέσεις για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Υπενθυμίζουμε την πρόσφατη δήλωσή του πως “δεν θα πρέπει να φοβόμαστε να λέμε τη λέξη αξιολόγηση”. Αυτό όμως που αποτελεί ιδιαίτερα σημαντική και εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη είναι η ευθύβολη δήλωση πως η όποια μελλοντική χρηματοδότηση καθώς και οι όποιοι μελλοντικοί διορισμοί εξαρτώνται άμεσα από την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης. Για να “χρυσώσει το χάπι” και να δημιουργήσει το αναγκαίο υπέδαφος ώστε να επιβάλλει όλο το αντιδραστικό πλαίσιο της αξιολόγησης, επιχείρησε μάλιστα να την παρουσιάσει με ανώδυνο τρόπο. Έφτασε μάλιστα στο προκλητικό σημείο να σημειώσει πως “και η ίδια η πολιτεία θα πρέπει να αξιολογηθεί”.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στην αυτονομία της σχολικής μονάδας δηλώνοντας ότι "δεν είναι υπέρ του κρατισμού" και ότι "δεν ευθύνονται πάντα οι εκπαιδευτικές πολιτικές" για τα προβλήματα των σχολείων!!!
Συνάδελφοι,
η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, βαδίζοντας πιστά στα χνάρια όλων των προηγούμενων, τηρώντας ευλαβικά και κατά γράμμα όλες τις επιταγές που επιβάλλουν ΕΕ και ΟΟΣΑ, φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει με ταχύ βηματισμό στην υλοποίηση όλων των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, συνθλίβοντας ακόμα παραπέρα το Δημόσιο Σχολείο, χτυπώντας ακόμα περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς.
Ως Παρεμβάσεις, καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς Α/Βάθμιας και Β/Βάθμιας εκπαίδευσης να συσπειρωθούν και να οργανωθούν μαζικά στα πρωτοβάθμια σωματεία. Μπροστά στη νέα επιχειρούμενη επέλαση κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου – ιμπεριαλιστών είναι ανάγκη να ξαναβάλουμε μπροστά τις ατμομηχανές του αγώνα υπερασπιζόμενοι το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο για όλα τα παιδιά, τη σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους, να ζούμε με αξιοπρέπεια από τη δουλειά μας.

Σταύρος Καλλώνης
Αιμιλία Τσαγκαράτου
'Αννα Μπαχτή
Χρίστος Σόφης

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Δημήτρης Γληνός "Ποιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά στους νέους"






  Αγαπητοί μου νέοι,

    Μ’ ερωτάτε να σας πω κι εγώ, ποιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας και φυσικά ποιον από όλους να ακολουθήσετε. Ίσως αρμοδιότεροι απ’ όλους εμάς της ώριμης γενιάς, είσαστε ‘σεις οι ίδιοι, για να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα. Γιατί το αντίκρισμα της ζωής, που ζείτε τώρα εσείς στα είκοσι χρόνια σας και στη σημερινή κρίσιμη θέση του κόσμου, εμείς δεν το ζήσαμε κι ούτε μπορούσαμε να το ζήσουμε, όταν είμαστε στη δική σας θέση στα πανεπιστημιακά θρανία. Γι’ αυτό μπορείτε βέβαια να ακούσετε τι θα σας πούμε εμείς οι άλλοι, να τραβήξετε όμως το δρόμο, που θα νιώσετε μέσα σας να σας δείχνει με εσωτερική αναγκαιότητα ο ίδιος σας ο εαυτός. Ν’ ακολουθήσετε τη φωνή της συνείδησής σας, γιατί μέσα σε αυτή θα μιλάει και κάτι πλατύτερο από το άτομο σας, η κοινωνική και ταξική συνείδηση, που ζει χωρίς άλλο μέσα σας.
    Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο: ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tetrium non datur. Μα θα μου πείτε: Τι δουλεία έχουμε ‘μείς με την αντίδραση ή με την επανάσταση; Πολιτικάντηδες ήρθαμε να γίνουμε; Ήρθαμε να σπουδάσουμε μιαν επιστήμη και να ζήσουμε έπειτα στην κοινωνία με την άσκηση της επιστήμης αυτής. Τι δουλειά έχει η μελέτη της επιστήμης μας με την πολιτική;
    Αλήθεια υπάρχουν άνθρωποι, που θα σας μιλήσουνε με φρίκη και αηδία με έσχατη περιφρόνηση για την «πολιτική» και θα σας ξορκίσουνε να μην έχετε καμία σχέση μ’ αυτή την κατάρα του καιρού μας, την «πολιτική», που χώνει σαν τον Μεφιστοφελή την ουρά της στην «καθαρή φιλοσοφία», στην «καθαρή επιστήμη», στην «καθαρή τέχνη» και τα μολύνει όλα.
    Και όμως και όμως! Δεν πιστεύω να σας ξέφυγε, αγαπητοί μου νέοι, πως και άλλοι συμβουλάτορες, που προηγήθηκαν από μένα, ας αναφέρω τους κ. Λούβαρι, Θεοδωρακόπουλο και Κανελλόπουλο, κάτω από τις βαθυστόχαστες φιλοσοφοντυμένες συμβουλές, που σας έδωκαν, δεν έκαμαν τίποτε άλλο από την πολιτική, από αυτή την καταραμένη πολιτική, που πάει να χωθεί και μέσα στο 2+2=4. Και οι τρεις τους κρατώντας από μια φιλοσοφική αγιαστούρα ξόρκιζαν τον «ιστορικό υλισμό» και τίποτα άλλο. Έκαναν καθαρή, καθαρότατη, αλλά ανομολόγητη… πολιτική.
    Εγώ πάλι από την άλλη μεριά πιστεύω, πως είναι των αδυνάτων αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς οποιοδήποτε κλάδο της ανθρώπινης πνευματικής ενέργειας από την πολιτική. Γιατί ο άνθρωπος ούτε σαν άτομο (που ουσιαστικά δεν υπάρχει) ούτε σαν σύνολο, μπορεί να μεταβληθεί ποτέ σ’ ένα απλό και μόνο θεωρητικό πλάσμα. Ζωή σημαίνει ενέργεια και τρόπος ενέργειας. Τρόπος ενέργειας σημαίνει πολιτική, είτε συνειδητή, είτε όχι. Γιατί δεν υπάρχει ενέργεια του ανθρώπου, που δεν είναι κοινωνικά καθορισμένη. Ο τρόπος, λοιπόν, που πραγματώνεται η ομαδική βούληση, είτε μέσα στις ομαδικές, είτε μέσα στις ατομικές ενέργειες, είναι πολιτική, αφού στον έναν τρόπο μπορεί να αντιταχθεί ένας άλλος τρόπος.
    Μα ας εξετάσουμε τα ζητήματα κάπως ειδικότερα με τη δική σας περίπτωση. Ας υποθέσουμε λοιπόν, «έξω από κάθε πολιτική», ότι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σας και το μοναδικό χρέος που έχετε, είναι να γίνετε επιστήμονες. Τι είναι όμως επιστήμη; Θα μου απαντήσετε: «ένα συστηματοποιημένο σύνολο από γνώσεις, που αναφέρονται σε μια περιοχή από φαινόμενα του φυσικού κόσμου ή της ανθρώπινης κοινωνίας». Ωραία. Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός σας, όταν λέτε πως πρέπει να γίνετε επιστήμονες; Θα μου απαντήσετε: «να οικειοποιηθούμε αυτό το συστηματοποιημένο σύνολο σε μια περιοχή του επιστητού και να αποχτήσουμε την ικανότητα από τη μια μεριά να πλουτίζουμε με νέες έρευνες και από την άλλη να εφαρμόζουμε ένα μέρος από τις γνώσεις αυτές για την ωφέλεια των συνανθρώπων μας». Έτσι λοιπόν αντιλαμβάνεστε την κάθε επιστήμη σαν ένα άθροισμα από μερικές θεωρητικές και πραχτικές ικανότητες, που θα σας προσπορίζουνε και τα μέσα της ζωής σας.
    Ο επιστήμονας είναι ουσιαστικά για σας ένας δεξιοτέχνης γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος, θεολόγος κλπ.
    Μα εδώ αμέσως γεννιέται μια σειρά από απορίες. Πώς και δημιουργήθηκε αυτό το συστηματοποιημένο σύνολο από γνώσεις, που το καλούμε επιστήμη; Γιατί έχει τούτη τη μορφή, που έχει σήμερα και τούτη τη θέση, που έχει σήμερα στη ζωή; Και οι απορίες αυτές μας φέρνουν αμέσως έξω από το γυάλινο πύργο της «καθαρής επιστήμης» και μας οδηγούνε να αναζητήσουμε τα κοινωνικά αίτια, που ευνοούνε τη γέννηση, την ανάπτυξη και τη θέση, που έχει σήμερα η κάθε επιστήμη στη ζωή. Έπειτα μια δεύτερη απορία. Με τον τρόπο της ζωής σας έξω από τον κύκλο αυτής της δεξιοτεχνίας, που θα ασκείτε το επάγγελμα, δεν έχει να κάνει τίποτε η επιστήμη; Η επιστήμη διαλύεται σε ατομικές δεξιοτεχνίες και δεν επιδρά καθόλου επάνω στον τρόπο της ζωής, που πρόκειται να ζήσετε σα μέλη της κοινωνίας; Η επιστήμη είναι χωρισμένη από τη ζωή;
    Εδώ και εσείς οι ίδιοι, όσοι δεν είσαστε διαλεχτικοί ματεριαλιστές, μα και η ολότητα ίσως από τους δασκάλους σας, θα απαντήσουμε μ’ ένα στόμα. Ναι! Τη ζωή ρυθμίζουνε, θα σας πούνε, άλλες «αξίες», ηθικές, θρησκευτικές, κοινωνικές, πολιτικές. Και οι αξίες αυτές δεν πηγάζουν από τη γνώση. Άρα, η επιστήμη μπορεί να μελετάει τις αξίες σαν δεδομένα, ποτέ όμως δεν μπορεί να γίνει ρυθμιστής τους. Μα αν ρωτήσετε ποια είναι η πηγή αυτών των αξιών, θα πάρετε τις πιο σκοτεινές, τις πιο αόριστες, τις πιο θολές απαντήσεις, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες οδηγούνε στο μυστήριο, στην αποκάλυψη, στο υπερκοσμικό και φανταστικό.
    Αυτή όμως η επίμονη τάση να χωριστεί η αξία, που ρυθμίζει τη ζωή από τη γνώση, φαντάζεσθε πως δεν είναι και αυτή κοινωνικά καθορισμένη; Είναι γνώρισμα όλων των κοινωνιών, που είναι χωρισμένες σε κοινωνικές τάξεις και στηρίζονται στην κυριαρχία μιας τάξης επάνω στις άλλες. Και το λόγο του χωρισμού θα τον δείτε παρακάτω.
    Αν όμως ακολουθήσετε μιαν άλλη σειρά στοχασμών, θα φτάσετε σε διαφορετικό συμπέρασμα. Για θέσετε παρακαλώ το ερώτημα, ποια είναι η σχέση, που κάθε φορά, σε κάθε ιστορική στιγμή της ανθρωπότητας, υπάρχει ανάμεσα στο «είναι», στο «νοείν» και στο «πράττειν»; Η μόνη απάντηση, που μπορείτε να έχετε σε μιαν αντικειμενική έρευνα του προβλήματος αυτού, είναι, πως σε κάθε στιγμή της ιστορικής διαδρομής, σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία, το «είναι», το «νοείν» και το «πράττειν» είναι αλληλένδετα και αλληλεξαρτημένα. Το είναι, δηλαδή οι αντικειμενικοί όροι της ανθρώπινης ζωής, καθορίζουν τη γνώση και αυτή οδηγεί την πράξη, που από την άλλη μεριά κι αυτή είναι κάθε φορά το κίνητρο και το κριτήριο της γνώσης. Και η πράξη πάλι με τη γνώση μαζί επιδρούνε επάνω στην πραγματικότητα και την μεταβάλλουν.
    Γι αυτό κι όταν αλλάζουν οι αντικειμενικοί όροι και δημιουργείται νέα γνώση και βγαίνει ένα καινούργιο πρέπει, ξεσπάει η αντίθεση με το παλιό και δημιουργείται η ανάγκη μιας καινούργιας σύνθεσης. Γι’ αυτό και η τάξη, που άρχει κάθε φορά, θέλει από τη μια μεριά να μονοπωλεί και να κοντρολάρει τη γνώση, δηλαδή την επιστήμη και από την άλλη μεριά να χωρίζει από αυτή το «πρέπει» (το «πρέπει» που τους συμφέρει) και να το ανάγει σε θεια καταγωγή, για να μην επηρεαστεί  από την αλλαγή της γνώσης (δέκα εντολές δοσμένες από το Θεό στο Μωυσή, ηθικός νόμος που πηγάζει από την υπερβατική φύση του ανθρώπου κλπ, κλπ).
    Αν αυτό είναι έτσι, τότε η αντίληψη, που πρέπει να περιορίζει την έννοια της επιστήμης στην κατάκτηση μιας περιορισμένης περιοχής του επιστητού, ξεχωρισμένης με σινικά τείχη από κάθε γενική επισκόπηση του επιστητού και από την άλλη μεριά χωρίζει με στεγανά και αδιαπέραστα χωρίσματα την επιστήμη από τη ρύθμιση της ζωής, η αντίληψη λοιπόν αυτής της «καθαρής επιστήμης» είναι και αυτή μια «πολιτική αντίληψη» της επιστήμης. Όπερ εδει δειξαι. Δικαιούμαστε λοιπόν σε αυτή την αντίληψη της επιστήμης να αντιτάξουμε τη δική μας, που δε χωρίζει την επιστήμη από τη ρύθμιση της ζωής. Και την αντίληψη τούτη για την ενότητα επιστήμης και πράξης τη βλέπουμε να εφαρμόζεται πέρα για πέρα στη μόνη χώρα, που θέτει τα θεμέλια μιας νέας αταξικής κοινωνίας, που καταργεί την εκμετάλλευση και βαδίζει προς τον κομμουνισμό, δηλαδή τη Σοβιετική Ένωση. Συμφωνώ με την αντίληψη αυτή, η σπουδή της επιστήμης είναι αναπόσπαστα ενωμένη με γενική θεώρηση της φυσικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Και η γενική αυτή θεώρηση είναι μια επιστημονική φιλοσοφία.
    Επιστήμονας χωρίς τέτοια γενική επιστημονική κοσμοθεωρία είναι ένας απλός δεξιοτέχνης, ένας επαγγελματίας, πολύ κατώτερος από έναν εργάτη, γιατί ο τελευταίος, όταν είναι συνειδητός, έχει, έστω και στις γενικές γραμμές, την επιστημονική θεώρηση του κόσμου.
    Με την έννοια αυτή μπορώ λοιπόν να σας πω κι εγώ: Ο δρόμος, που ανοίγεται μπροστά σας είναι να γίνετε επιστήμονες. Μου αρκεί αυτό. Γιατί είμαι βέβαιος, πως τότε τα εννιά δέκατα από ‘σας θα δεχτούνε μια μόνη επιστημονική κοσμοθεωρία, που θα τους ικανοποιήσει, το διαλεχτικό ματεριαλισμό. Κι έτσι λέγοντάς σας να γίνετε αληθινοί επιστήμονες, είναι το ίδιο σαν να σας λέω: γίνετε οπαδοί του διαλεχτικού υλισμού.
    Κι έχω τούτη την πεποίθηση, γιατί αυτός είναι και ο μόνος γνήσιος κοινωνικός σας καθορισμός.
    Αλήθεια! Σκεφτείτε λιγάκι. Από πού έρχεστε εσείς, παιδιά μου; Από ποια κοινωνικά στρώματα; Πού ανήκετε; Το μεγαλύτερο πλήθος από σας είναι φτωχά παιδιά. Η αστική τάξη βέβαια υψώνει μπροστά στα μάτια όλων σας το τίμημα της προδοσίας: θέσεις κρατικές, πελατεία, αξιώματα, τίτλους, για να γίνετε οι πνευματικοί στυλοβάτες της. Ένα τραγικό παιδομάζωμα! Έτσι και οι γενίτσαροι γίνονταν οι πιο φανατικοί διώκτες των χριστιανών, όπως τα παιδιά των φτωχών, που σπουδάζουν στα πανεπιστήμια και αλλάζουν κοινωνική κατάσταση, γίνονται οι πιο φανατικοί αντιδραστικοί.
    Αν όμως ακούσετε τι σας λέει κατάβαθα το αίμα σας, δε θα αλλαξοπιστήσετε, δεν θα προδώσετε την τάξη σας. Θα πάτε με το μέρος των φτωχών και θα αγωνιστείτε κι εσείς για να θεμελιώσετε τη νέα ζωή.
    Και τότε θα βαδίσετε με βήμα ακλόνητο στο μόνο δρόμο, που αληθινά ανοίγεται μπροστά σας.